Niezwykle metalowy dom Sigurda

Zerknięcie na dom.
Zerknięcie na okolicę.
Ptaszki, drzewka, wieś.
Ponowne zerknięcie na dom.
...
Wtf?
Biśka pierwszy raz widziała taką budowlę. Serio, to było coś... niezwykłego. W końcu zazwyczaj żyła w otoczeniu drzew, także nawet Warszawa by ją przeraziła, ale... cooooo?
Mały kociak podejrzliwie obwąchał wrota i inne części domu na zewnątrz. Huh, chyba nie pozostaje nic innego, jak poczekanie na pana tego domu i zapytanie o której jest czarna msza i czy ofiary z dziewic mile widziane~ Bianka wyłożyła się przed drzwiami domu na plecach w formie kota, pokazując całemu światu futerko na brzuchu.

Ten dom był najbardziej epicką rzeczą jaką widziała, był tego niemal pewien! Z resztą jak sam właściciel, prawda?
Jak długa była droga z lasu do domu. Kac dokuczał coraz bardziej i czuł, że jedyne na co ma ochotę to go zapić. Jeszcze ta rozmowa z dziwną dziewczyną po drodze. Dlaczego on ostatnio spotyka samych dziwaków?
Wszedł na teren swojej działeczki. Gdy podszedł do drzwi dostrzegł kota. Zmrużył oczy. Nie przypominał sobie, żeby miał kota. Skąd go tu przywiało? Ukucnął i wyciągnął dłoń w stronę kota, żeby tamten mógł go powąchać. Jak już jest, to chociaż go pogłaszcze, a co!
-Co Twoja tu robić?-rzucił w kierunku kota. Wiedział, że mu nie odpowie. To tylko kot, a one nie są zwykle zbyt rozmowne. Ba! Nie potrafią powiedzieć nic bardziej sensownego od "miaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaał". Dlatego są takie irytujące. Sigurd nie przepadał jakoś za kotami. Wolał psy, a już w szczególności wilka. No ale skoro się przypałętał kot to czemu by nie pomiziać? Pewnie i tak zaraz spierdzieli gdzie pieprz rośnie. Koty takie są.

Bianka leżała w tej  samej pozycji, leniwie wpatrując się w przybyłą postać. Powąchała podstawioną dłoń i zamruczała na pieszczoty, przymrużają oczy. Po chwili wstała i przeciągnęła się. Gdy ten ją zapytał co tu robi, Biśka miauknęła i łapką wskazała na dom. Nie miała nawet najmniejszego zamiaru uciekać, o nie~ Ocierając się o nogi nieznajomego, oglądała go ze wszystkich stron. Spoglądała na długowłosego nader inteligentnie oraz z błyskiem w oku, mówiącym "jestem szalenie ciekawa tego osobnika". Kompletnie nie jak kot~! Bianka popatrzyła w twarz, oglądnęła nogi, tors, ręce...  Pomruczała przyjaźnie, kiwając przy tym łebkiem. Gdyby była Obamą, jej mina wyrażałaby dokładnie tę emocję - "not bad"
Po chwili usiadła sobie obok mężczyzny i z tak jakby... uśmieszkiem na pyszczku czekała. I czekała.
Czekała~
Huh, pewnie na to, aż otworzą się wrota do tego ponurego domu. W końcu musi zobaczyć jak tam jest w środku. Kto wie, co tam jest takiego ciekawego, kto wie~

Pogłaskał kotkę od łepka po ogon, kiedy już powąchała jego dłoń. Ba! Nawet nasz cudowny gbur się uśmiechnął! Coś mu nie grało w tym kocie. Zdawał się jakoś bystro i mądrze na niego patrzeć, a przecież koty to głupie zwierzęta, które latają za kropką lasera. Swoją drogą ciekawe czy Bianka w swojej ludzkiej postaci goniłaby rzeczoną jak głupia?
Podniósł się i przeciągnął. Zdziwiło go, że kot nie uciekł. Cóż, może jest całkowicie oswojony albo głodny i zdesperowany? No trudno, najwyżej się go przygarnie. No, ewentualnie jak będzie niegrzeczny to go rozstrzela. Otworzył drzwi do domu i wszedł do środka. Ich oczom ukazał się sporych rozmiarów hol, przypominający jakiś zamkowe, tyle tylko, że wszystko tutaj było "true". O tak, to był najbardziej true dom jaki Bianka kiedykolwiek widziała. Zerknął przez ramię na kota i coś mu w sercu drgnęło. Westchnął i odsunął od drzwi, jakby zapraszając kotkę do środka. Będzie tego żałował, ale trudno, czasem i on marzy o byciu dobry człowiekiem.